| 1 | Kiedy tęsknota do ojczystej strony |
| | serce ścisnęła, pozbierałem liście |
| | i dałem temu, co już był zemdlony. |
| 4 | Doszliśmy potem, gdzie się wyraziście |
| | drugie oddziela od trzeciego koła |
| | i gdzie się strasznej widzi kary przyjście. |
| 7 | Aby przedstawić tę rzecz nową zgoła, |
| | powiem: przyszliśmy nad piasku zatoki, |
| | na którym żadne nie zakwitną zioła. |
| 10 | Gaj je boleści opasał szeroki, |
| | a skrajem jego droga wytyczona; |
| | tameśmy nasze zatrzymali kroki. |
| 13 | Przestrzeń się wszędy słała rozpalona, |
| | podobnie jak ta równina piaszczysta, |
| | co ją deptały już stopy Katona.  |
| 16 | ...O, pomsto boża, jakżeś oczywista |
| | i jak każdego winnaś przejąć trwogą, |
| | co, jak ja, z onych widoków korzysta!... |
| 19 | Postaci nagich widzę tutaj mnogo, |
| | a wszyscy łzami płakali rzewnymi, |
| | chociaż nierówno dręczeni pożogą. |
| 22 | Niektórzy na wznak leżeli na ziemi, |
| | innych znów widzę siedząco skulonych, |
| | zaś inni krążą kroki nierównymi. |
| 25 | Tych-ci najwięcej było, mniej zaś onych, |
| | co leżą na wznak, lecz ci w swej niedoli |
| | więcej wznosili głosów rozżalonych. |
| 28 | Na cały piach ten, równo i powoli, |
| | padały ciągle płatki ognia z góry, |
| | jako śnieg w Alpach, gdy wiatr nieco zwoli. |
| 31 | Jak Aleksander ogniowej purpury |
| | widział w gorącej indyjskiej krainie |
| | na wojska swoje spadające chmury, |
| 34 | i tej nakazał żołnierskiej drużynie |
| | zadeptać one, aby swoim żarem |
| | ognia w zapiekłą nie wniosły pustynię, |
| 37 | tak tutaj, wiecznym spalony pożarem, |
| | piasek zażegał się niby krzesiwo, |
| | aby powiększyć mękę onych skwarem. |
| 40 | I wciąż pożogę oną gaszą żywą |
| | na własnym ciele nieszczęśliwe dłonie, |
| | tu, ówdzie tłumiąc zgorzel przeraźliwą. |
| 43 | Zacząłem: - Mistrzu, ty, który w tej stronie |
| | zwyciężasz wszystko, krom rzeszy zuchwałej |
| | diabłów przy twierdzy tam żelaznej bronie, |
| 46 | powiedz, kto wielki ów, co tak niedbały |
| | spoczął pod onym płomienistym deszczem, |
| | jakby go płaty ognia nie tykały, |
| 49 | i, zda się, gardzi swoją męką? - Jeszczem |
| | słów nie domówił tych, gdy krzyknie owy: |
| | Jakem był w życiu, tak pod śmierci dreszczem. |
| 52 | Gdyby się strudził ów młot jowiszowy, |
| | co zeń pioruny lecą w huraganie |
| | i co się mojej tknął śmiertelnej głowy, |
| 55 | lub gdyby przerwać chciał cyklopów granie |
| | tam, w sycylijskich kuźniach, gdzie stal dzwoni, |
| | wołając: Pomóż! Na pomoc, Wulkanie! |
| 58 | jako uczynił na flegrejskiej błoni, |
| | i we mnie grotem uderzył wszechmocnym, |
| | jeszcze by nie miał pewnej zemsty w dłoni. |
| 61 | Naonczas pan mój głosem rzekł tak mocnym, |
| | jakom nie słyszał, patrząc w oną marę: |
| | - O, Kapaneos, iż jest bezowocnym |
| 64 | pychy twej rokosz, przeto cierpisz karę! |
| | Żadne męczeństwo, z twoją porównane |
| | złością, nie trafi w dość wysoką miarę. |
| 67 | Potem zaś ku mnie już udobruchane |
| | słowa obrócił: - To z tych jeden zasię, |
| | co przez nich były Teby oblegane. |
| 70 | W pogardzie Boga miał i, jako zda się, |
| | dotąd ma, lecz ta wzgarda duszę srogą, |
| | jakom rzekł, niezbyt mu zdobi w tym czasie. |
| 73 | Teraz idź za mną i bacz, abyś nogą |
| | nie stąpił na ów piasek rozgorzały, |
| | jeno suń ciągle popod gajem drogą. |
| 76 | W milczeniu doszliśmy tam, kędy mały |
| | strumyczek z gaju biegł w kształt krwawej smugi, |
| | iż dotąd widzę jego nurt skraśniały. |
| 79 | Jak w Bulicame wody płyną strugi, |
| | co i dziś czerpią z niej jawnogrzesznice, |
| | tak tutaj ona szła przez piasków ługi. |
| 82 | I dno i brzegi były tej krynice |
| | z kamienia całe, więc się przekonałem, |
| | że tutaj można przekroczyć granicę. |
| 85 | W tym wszystkim co ci dotąd ukazałem, |
| | od kiedy weszliśmy przez wrota one, |
| | gdzie napis groźny wstrząsa sercem całym, |
| 88 | jeszcze twe oczy odtąd uderzone |
| | nie były niczym, jako ona rzeka, |
| | co wszystkie gasi płomyki czerwone. - |
| 91 | Tak mówił pan mój, a chęć moja czeka, |
| | by mi powiększył porcję strawy, skoro |
| | ochotę zwiększył, a danie odwleka. |
| 94 | Wonczas rzekł: - Leży wpośród mórz zaporą |
| | kraj wyniszczony, co się Kretą zowie, |
| | król tam złotego wieku rządził porą. |
| 97 | Tam góra wznosi się, co ją listowie |
| | i wód pieściły zdroje, zwana: Ida; |
| | dziś na niej martwe ściele się pustkowie. |
| 100 | Rea, zaledwo syna na świat wyda, |
| | tam go ukrywa od wszystkich, spokojna, |
| | choć głośno płacze mały Saturnida. |
| 103 | Na górze postać starca jest dostojna, |
| | co w stronę Rzymu patrzy przez skał wrota, |
| | a plecy zwraca, gdzie Afryka znojna. |
| 106 | Głowę ma całą ze szczerego złota, |
| | barki ze srebra i pierś, a miedziana |
| | część jest korpusu poniżej żywota. |
| 109 | Dalej z żelaza, jeno że gliniana |
| | noga jest prawa, na tej właśnie stoi, |
| | postać ta z kruszców bogatych ulana. |
| 112 | Wszystko, prócz złota, głęboka przekroi |
| | szczelina, kędy się łzy wodne sączą, |
| | jaskinię żłobiąc u podstawy swojej. |
| 115 | Potem zaś bieg swój na strugi rozłączą, |
| | Acheron tworząc, Styks i Flegetona |
| | nurty, a dalej, gdzie się kręgi skończą, |
| 118 | Kocytus tworzą, ale jakać ona |
| | rzeka, zbyteczne mówić, bo własnymi |
| | oczy zobaczysz ją u piekieł skłona. |
| 121 | Ja zaś do niego: - Jeśli z naszej ziemi |
| | wypływa strumień ów, czemu jedynie |
| | tu się go widzi oczy zaćmionymi? |
| 124 | On-ci zaś do mnie: - Wiesz, że w tej dolinie |
| | wszystko jest kręgiem i choć w lewą stronę |
| | schodzisz wciąż, jeszcześ po onej cembrzynie |
| 127 | koła nie zrobił. Gdy więc zadziwione |
| | będą twe oczy przez nowe pochody, |
| | nic to dziwnego: drogi niezamknione. |
| 130 | A ja znów: - Panie mój, a gdzież są wody |
| | letejskie i nurt Flegetonu? O tej |
| | mówisz, że one ją stwarzają brody, |
| 133 | o tamtej milczysz. - Odparł on: - Ochoty |
| | twojej pytania rozstrzygną te wary |
| | krwawe, co płyną w jednej z wód z tej groty. |
| 136 | Zaś Letę ujrzysz, ale gdy wiszary |
| | piekieł opuścisz i tam przyjdziesz, gdzie się |
| | duch obmyć dąży, gdy grzech zbędzie stary. |
| 139 | Lecz dosyć długo byliśmy w tym lesie, |
| | idź przeto za mną w dalszą drogę naszą; |
| | tutaj po skraju niech cię krok twój niesie, |
| 142 | kędy się wszystkie pożary ugaszą. |
